Ons gezin
Ons gezin
We zijn hard op weg om het achtste jaar na het ongeval alweer af te sluiten. Van een klein jongetje in een te groot ziekenhuisbed naar een grote jongen aan de vooravond van de pubertijd. Er speelt veel op het moment waar Gijs mee moet leren omgaan, de spanning van een nieuwe school, nieuwe kinderen en dus ook opnieuw zichtbaar anders zijn. De afgelopen maanden merkten we aan Gijs dat er veel spanning was, de “grote” Cito afrekening die het einde van groep 8 markeert, het schooladvies dat noodzakelijk is voor een nieuwe start en de angst voor het onbekende. Gewone dingen waar iedereen in het dagelijks leven wel mee geconfronteerd wordt, “no big deal” zouden wij zeggen.
Maar zo werkt het niet bij Gijs. Gijs slaat volledig op slot, op het apathische/depressieve af. De blik in zijn ogen herkennen we, die had hij ook in het grote ziekenhuisbed, blik op oneindig en alle behandelingen zonder emotie ondergaan. Prima overlevingstactiek voor die situatie, maar in het dagelijks leven werkt die tactiek niet.
Tijdens de doop van de Pieter Schelte/ Pioneering Spirit heb ik het geluk gehad Edith te leren kennen. En zoals het in deze tijd gaat, je wordt vrienden via Facebook. Edith heeft ook een praktijk (www.mindedit.nl) en doet op Facebook verslag van de wonderen die dagelijks plaatsvinden in haar praktijk. In haar verhalen zag ik de gelijkenissen met de worsteling van Gijs en uiteindelijk hebben we de stap gewaagd en zijn sinds kort begonnen met reflexintegratie therapie (MNRI) bij Melanie (praktijk ZielsMedicijn). Geloof me, wonderen bestaan!
Na de eerste keer had Gijs het warm, iets wat sinds het ongeluk niet meer voorgekomen is (wij gooiden dat op het grote leverletsel wat hij toen heeft opgelopen aangezien de lever toch je thermostaat is) en de stoelverwarming ging voor het eerst niet aan. ‘s Avonds lagen we nog even te kroelen en viel het me op dat Gijs “zacht” aanvoelde. Ik dacht dat hij zo hard voelde door zijn gespierde massa, ik had niet door dat ik altijd de constante spierspanning van hem voelde. En Gijs, onze gesloten en niet te kraken oester, begon te praten... Te praten over de gevoelens die hij heeft gehad toen het niet goed ging in groep 5. Dat het niet goed ging toen wisten we, we hebben toen ook hulp voor hem gezocht, maar hoe diep hij toen zat wisten we niet... Al hortend en stotend vertelde hij dat hij toen niet meer wilde leven. Zo ontzettend raar, Gijs die nooit iets verteld ineens zo open, zo niet zichzelf en tegelijk ook zo ontzettend wel zichzelf door te beginnen bij het ergste.
Tijdens de tweede sessie viel hij in slaap, volledig vertrouwende op zijn therapeut Melanie. Sinds die sessie kan ik hem van achteren weer in zijn nek beetpakken zonder dat hij meteen bevriest. Vindt hij het lekker om samen te kroelen en honderdduizend kusjes te krijgen, maar bovenal vertelt hij over zijn gevoelens. Ik sta versteld, kan het niet bevatten of uitleggen, maar ik zie en voel de veranderingen. Als een frisse lentebries worden de grijze wolken die normaal rond deze tijd in ons leven groeien, weggeblazen en komt de gouden zon tevoorschijn. Ik geniet!
Wonderen...bestaan!
zondag 6 maart 2016