Trots, dat ben ik op onze kinderen. Guus die de reis van zijn leven heeft gemaakt en bij thuiskomst erg moest wennen aan de normale gang van schoolse zaken. Die ondertussen zijn vleugels vol enthousiasme uitslaat en de wereld wil zien. Ik geniet van zijn zelfstandigheid, onze eigen wereldreiziger die even een weekje vakantiewerk op de “Thalassa” in Ierland regelt. School at Sea heeft hem voor een groot deel gevormd, van een klein, onzeker mannetje bij vetrek, kregen we 6 maanden later een heerlijke, zelfverzekerde knul terug. En alsof hij nooit weg was geweest, blende hij weer makkelijk in  ons gezin.

Na enkele heel heftig maanden is Gijs gelukkig ook in iets rustiger vaarwater gekomen. Wij en hij zijn er nog niet, ptss is een veelkoppig monster wat moeilijk te verslaan is. Ik kijk met bewondering naar ons mannetje dat met zijn rugzak vol toch door blijft gaan. Het is niet makkelijk voor hem. Na een teleurstellende interventie met de psycholoog hier hebben we besloten om Gijs te volgen in wat hij nodig denkt te hebben. En dat betekend geen psychologen/psychiaters maar vooral MNRI en ondersteuning van een therapeut. We zien vooruitgang, en soms ook is daar ineens dan een stap terug. Het is en blijft moeilijk maar we doen ons best. School werkt op sommige onderdelen heel goed mee, maar ook daar loop je tegen pedagogisch geschoolde werknemers aan die denken het beter te weten... Maar gelukkig ben ik heel mondig en duidelijk, dus dat botst met regelmaat.

Hilde heeft de basisschool afgesloten en zich volop in de “grote” wereld gestort. Intens gelukkig dat ze weer uitgedaagd wordt op haar niveau en tegelijk rekening houden met haar valkuil: teveel, te goed willen doen. Ze heeft een leuke klas, werkt hard en geniet volop. Alles in het Engels is behoorlijk aanpoten, maar ze heeft al door dat het veel sneller gaat dan ze vooraf had kunnen bedenken.

Bregje heeft dit jaar een nieuwe leerkracht, zo’n pareltje dat je (te) weinig tegenkomt in het basisonderwijs. Streng, duidelijk en tegelijk ontzettend lief, elk kind kennend in zijn/haar talent en positief benaderend. Een verademing voor Bregje, een juf die ze mag knuffelen als ze verdrietig is, waar ze haar onzekerheden durft te laten zien en waar ze fouten mag maken. Zo fijn om na 12 jaar waarin ik de klassen alleen maar heb zien toenemen in leerlingenaantallen, de handen voor de klas heb zien afnemen en de problematiek die met passend onderwijs gepaard gaan, ook leerkrachten zie die een supervolle klas met diverse problematieken vol enthousiasme te lijf gaan en uitstralen dat ze van hun werk houden. Als alle administratieve regeltjes dan ook nog verder weggehaald kunnen worden met het nieuwe toezichtkader dan heb ik goede hoop voor de volgende generatie(s).